De Noorse band Madrugada werd in 1993 opgericht. Hun muziek: een vreemde mix van schoonheid en dreiging, waardoor elke beluistering een nieuwe belevenis is. In 1999 kwam Industrial Silence uit, hun magnum opus. Ze bouwden een fanatieke schare fans op. Maar toen, uit het niets, werd gitarist en liedjesschijver Robert Buras dood gevonden, In de zomer van 2007. De man om wie alles draaide was niet meer. Het album waar ze mee bezig waren werd afgemaakt, als een lange therapeutische sessie. Niet veel later werd Madrugada opgedoekt.
In 2019 besloten de oorspronkelijke bandleden toch weer te gaan touren, om het 20-jarig jubileum van Industrial Silence te vieren. Het werd een triomftocht. Het beviel ze zo goed dat ze nieuw materiaal gingen schrijven. Zo kwam Chimes At Midnight begin dit jaar uit. Bedaarder dan vroeger, en nog steeds in therapie, zo klinken ze. Zanger Sivert Høyem vooral. Bij een flink aantal nummers werden video’s gemaakt, live opgenomen in de mooiste omgevingen van Noord-Noorwegen (het ‘Vesterålen Project’). Zo ontzettend mooi allemaal.
Mocht ik trouwens klinken als de grootste kenner aller tijden: tot een maand geleden had ik nog nooit van Madrugada gehoord.
Inmiddels heb ik ze twee keer live gezien. Eerst in 013 in Tilburg. Ik heb best wel wat concerten gezien, maar ze niet vaak zo intens beleefd als deze. De main set werd afgesloten met het hypnotiserende Dreams At Midnight (“You never even slept”). Een schitterende opmaat voor de zes toegiften, bijna een concert op zichzelf. Na afloop keken we elkaar aan: “Morgen weer?” “Ja, morgen weer!” Na twee-en-een-half jaar kwamen we dus weer thuis, in Paradiso. Wat een comeback. Op alle fronten.
(van Chimes At Midnight, 2022)
Ranking the Music 