Top 25 van de jaren ’10 – #12

U2 – 29 juli 2017, Amsterdam, ArenA

Ooit schreef ik – nogal pretentieus – over een concert van U2 dat het leek of ik naar een dvd aan het kijken was, en dat het tijd werd dat de mannen weer eens ‘gewoon gingen doen’. In 2017 gingen ze toeren naar aanleiding van het 30-jarig jubileum van The Joshua Tree, met een integrale uitvoering ervan. Toen ik dat hoorde, ging – hupsakee – mijn voornemen om ze een keer over te slaan de prullenbak in.

We wisten vrijwel precies wat er ging komen. Eerst lepelden ze even wat oude ‘hitjes’ op. Bij U2 betekent dat: Sunday Bloody Sunday, I Will Follow, Bad, en Pride. Zonder al teveel opsmuk deze keer. Dit kwam vrij dicht in de buurt van ‘gewoon doen’. Wat goed. Vooral Bad. Ik gaf me over. Dus – hupsakee – al mijn scepsis ook die prullenbak in.

Toen doemden zwart-wit beelden van een desolate snelweg op en hoorden we het intro van Where The Streets Have No Name. Het begon. The Joshua Tree is een nogal onevenwichtig album. Eerst alleen maar de echte klassiekers. De hoogtepunten zaten voor mij juist in het tweede deel, de veel minder vaak gespeelde nummers. Vanaf het zo onwaarschijnlijk mooie Running To Stand Still. Red Hill Mining Town was vóór deze tournee zelfs nog nooit live gespeeld. Het zou te lastig zijn voor Bono. Wat zong hij het geweldig. One Tree Hill herontdekte ik en kreeg een nieuwe betekenis deze avond na een prachtig gesproken intro van Bono.

Met het stemmige Mothers Of The Disappeared eindigde The Joshua Tree. Klaar. Had gewoon gemogen van mij. Maar we gingen eruit met nog wat recentere ‘hitjes’. Het bekende lijstje Elevation, Vertigo, Beautiful Day verdient wat variatie, vind ik eigenlijk. Maar zoals ik al zei, ik deed niet meer aan kritische noten. Ik keek om me heen. Ik zag de deinende mensenmassa. Ik keek voor me. Ik zag vier mannen muziek maken. Vier vrienden van vroeger. Hier was helemaal niets gewoons aan.

WEETJE (waarvan je je af kunt vragen of iemand het wil weten)

Er zaten 5841 dagen tussen de eerste keer dat ik U2 zag (1 augustus 2001, Gelredome) en dit laatste concert van ze.

Meeste dagen tussen eerste en (vooralsnog) laatste concert van een artiest:
1 – De Dijk – 9737 dagen (17 concerten, 3 april 1993 – 30 november 2019)
2 – Bruce Springsteen – 9631 dagen (31 concerten, 26 juni 1992 – 8 november 2018)
3 – Van Dik Hout – 8159 dagen (10 concerten, 30 december 1996 – 3 mei 2019)
4 – Gorki – 7103 dagen (8 concerten, 15 oktober 1994 – 27 maart 2014)
5 – Johan – 6205 dagen (7 concerten, 6 juni 2001 – 2 juni 2018)
6 – Acda & de Munnik – 5945 dagen (2 concerten, 16 december 1998 – 27 maart 2015)
7 – U2 – 5841 dagen (4 concerten, 1 augustus 2001 – 29 juli 2017)
…
86 – Beth Hart – 32 dagen (3 concerten, 7 mei 2004 – 8 juni 2004)
(voorprogramma’s, festivals buiten beschouwing gelaten)