Top 25 van de jaren ’10 – #9

Bruce Springsteen – 2 februari 2016, Toronto, On., Canada, Air Canada Centre

Ik had een verlanglijstje voor Bruce gemaakt na zijn laatste concert:
– Laat al die blazers, percussionisten, en achtergrondzangers en -zangeressen nu maar weer een keer thuis.
– Wees geen levende jukebox meer. Minder middelmatige covers en negeer die bordjes met verzoekjes (zodat mijn uitzicht ook niet meer belemmerd wordt).
– Rek niet elk nummer zo tot in den treure op. In plaats van 100 keer aan ons te vragen of we de spirit voelen, voor Spirit In The Night, kun je ook een extra liedje spelen.
– Speel Point Blank nu eens voor me.

Verbazing alom in Springsteen-land, toen hij een serie Amerikaanse shows aankondigde, ter promotie van zijn The River-box. De man die zijn setlists de laatste jaren leek te maken door lootjes te trekken, ging het 35 jaar oude dubbelalbum (20 liedjes) avond aan avond integraal uitvoeren. Met alleen de ‘core’ E Street Band. Ik keek nog eens naar mijn lijstje en zag mogelijkheden. Maar ik moest daarvoor dus wel de oceaan oversteken.

De band klonk strakker dan in jaren, en er was focus. Little Steven, de punker van het stel, straalde tijdens de party-nummers van The River. Het was lang geleden dat hij er zo bij stond. Independence Day, ouderwets met gesproken intro over “fathers and sons”, was tranentrekkend mooi. Achter Point Blank had ik 30 shows aangezeten, maar steeds gemist. Een stel dronken mensen wist het helaas te verkloten voor me. Op een andere plek belandde ik tijdens het afsluitende trio Stolen Car, Drive All Night en Wreck On The Highway alsnog in hogere sferen.

Het was geen makkelijke avond voor de ‘gewone fan’, dus de keuze om na The River ruim een uur lang ‘warhorses’ te spelen was begrijpelijk. Dat hij mij kwijtraakte tijdens mijn 24e The Promised Land en mijn 22e Born To Run, is toch vooral mijn eigen schuld. Maar het was allang al goed op dat moment. De E Street Band had zichzelf opnieuw uitgevonden. Ik kon mijn verlangliijstje in de prullenbak gooien. Wat een cadeau!

WEETJE (waarvan je je af kunt vragen of iemand het wil weten)

Naast The River zag ik ook een keer Darkness On The Edge Of Town integraal (Nijmegen 2013). Logischerwijs ‘heb ik die albums dus compleet’. Ook van Born In The USA, Born To Run, en The Ghost Of Tom Joad hoorde ik alle nummers minstens één keer live. Van Nebraska mis ik nog Used Cars. Black Cowboys is het enige nummer van Devils & Dust dat ik nog niet live hoorde. Voor The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle heb ik Wild BIlly’s Circus Story nog nodig.