Top 25 van de jaren ’10 – #7

Damien Rice – 27 oktober 2014, Amsterdam, Carré

Het was heel lang stil geweest rond Damien Rice. Het is eigenlijk altijd heel lang stil rond Damien Rice. In 18 jaar tijd heeft bij drie albums uitgebracht. Toeren doet hij ook maar sporadisch. Dat hij in 2014 naar Carré kwam was dan ook nogal een dingetje. Het was lang geleden dat ik zo blij was met een concertkaartje, een van de lastigste in jaren. Ergens in de nok van het theater, maar wat maakte het uit…

Vanavond deed Damien het alleen. Geen band, maar ook geen Lisa Hannigan. Jarenlang zijn ‘partner in hele mooie liedjes maken’, en ook een tijdje zijn levenspartner. Maar dat was op een behoorlijk onaangename manier geëscaleerd. Het was de hoofdreden dat het allemaal zo lang geduurd had voordat hij hier weer stond. In de creatieve processen in zijn hoofd speelde zij een nogal cruciale rol. Het maakte het extra spannend welke kant het op zou gaan vanavond.

Hij was nog maar anderhalf liedje bezig toen er ‘een haai zijn hoofd binnendrong’, vertelde hij later over deze show. Lekker dan, een haai in je hoofd, en dan moet je nog anderhalf uur… Het verklaarde wel een heleboel: Hij sprak geen woord met het publiek, waar hij doorgaans toch als een verhalenverteller bekend staat. Hij liet nummers – al improviserend – in elkaar overvloeien. Er was soms niet eens ruimte voor applaus. Voor Damien Rice bestonden wij vanavond niet. Dat voelde soms best wel ongemakkelijk. Maar ik heb niet vaak iemand op een podium zo intens bezig gezien. Dus het zij hem vergeven.

Na I Remember, een eruptie van geweld, van zijn debuutplaat, volgde nog één liedje. Het begon sloom, indringend. Na een paar minuten hoorden we, eerst heel zacht, een soort engelengeluid. Langzaam werd in de donkerte achter Damien een koor uitgelicht… Ze zongen steeds luider. Een eruptie van hoop. Dat kon deze avond wel gebruiken. Het mooiste was voor het laatst bewaard: Trusty And True.

WAT CONCERTEN DIE IK GEWOON OOK EVEN WIL NOEMEN – DEEL 2

Anathema – 12 november 2014, Utrecht, TivoliVredenburg
Anathema – 30 september 2018, Melkweg, Amsterdam

Twee compleet verschillende optredens van Anathema, met Pink Floyd vechtend om de titel ‘Remco’s favoriete band’. Ze hadden beide niet in deze top 25 misstaan. Natuurlijk heeft A Natural Disaster een hele speciale betekenis gekregen. Maar los daarvan: wat weet deze band mij te beroeren.

Bruce Springsteen – 25 mei 2012, Frankfurt, Duitsland, Commerzbank Arena

Een roadtrip met Remco, 20 jaar na ons eerste Bruce Springsteen-concert, in dezelfde stad. We draaiden op de heenweg bootlegs van de concerten waar we samen geweest waren. Dat was eigenlijk al evenveel waard als de vier uur Springsteen die we die avond voor onze kiezen kregen. De volgende ochtend reden we naar Landgraaf en schoven we bij onze vrienden aan op Camping B van Pinkpop. Gewoon omdat het kon allemaal.