Top 25 van de jaren ’10 – #4

Bruce Springsteen – 14 juni 2016, Den Haag, Malieveld

De The River 2016-tour kwam alsnog naar Europa, maar het originele concept ervan was volledig op de schop gegaan. Het begon de band te vervelen om elke avond twee uur lang dezelfde muziek te spelen, dus The River werd niet meer integraal gespeeld. Wat was nu het doel van deze tour geworden? De setlists waren raar, zo zonder nieuw materiaal. Focus leek ver te zoeken. Hij speelde alleen maar in grote stadions of op grote vlaktes met matig geluid. Nee, onder de Springsteen-snobs (op het World Wide Web vooral) was de sfeer even niet zo goed.

Maar vervolgens sta je daar dan dus natuurlijk gewoon weer, met prachtig weer, op een mooie plaats met goed geluid, met het leukst mogelijke gezelschap. En dan gebeurt er op dat podium iets… iets zó magisch, dat ik tijdens het machtig mooie slotakkoord This Hard Land in een euforische flits dacht: “Was dit misschien de beste ooit?”.

Een doel of een focus kon me al snel helemaal niets meer schelen. Alle uitgekauwde gimmicks werken als een tierelier, zag ik als ik even keek naar de lieve mensen om me heen, die Bruce voor het eerst zagen. Maar vooral: wat een droomsetlist! Jungleland zag ik voor het eerst zonder Clarence Clemons, maar zijn neefje Jake ‘nailde’ hem. Uit het niets kregen we Jersey Girl weer. Dat nummer heeft nogal een speciale betekenis. Het werd voor de tweede keer óóit in Europa gespeeld, en voor de tweede keer was ik erbij. Wat een wonder. Hier stond een band zich na al die jaren nog maar eens helemaal leeg te spelen, drie-en-een-half uur lang.

Was het de beste ooit? Terug op aarde gekomen, zeg ik nu: “Nee, dat niet”. Het was dus niet eens de beste van de jaren ‘10. Maar Bruce deed deze avond iets van ongekende klasse. Hij liet me herinneringen ophalen, huilen en lachen, dromen over de toekomst, maar vooral heel erg leven in het hier en nu, en dat allemaal tegelijkertijd. Ik had niet verwacht dat hij dat in show 32 nog steeds met mij kon doen. Maar hij flikte het.

WEETJE (waarvan je je kunt afvragen of iemand het wil weten)

Het was dus 33 keer Bruce Springsteen, tot nu toe:

• Ik zag hem 21 keer met The E Street Band, 7 keer solo, 3 keer met The Seeger Sessions Band, en 2 keer met de zogenaamde ‘Other Band’ (van de Human Touch 1992-1993 Tour).
• Net iets meer dan de helft van de concerten waren in het buitenland (17, in 9 verschillende landen). Populairste buitenland: Verenigde Staten, 5 concerten.
• Tijdens de Reunion Tour 1999-2000 en de Devils & Dust Tour 2005 bezocht ik de meeste (5) concerten. Het vaakst zag ik hem dus ook in 2005, die 5 keer Devils & Dust.
• Juni was de populairste maand, met 10 concerten. Ik zag Bruce nooit in januari, maart, augustus, en september.
• Verrassend: Dinsdag was de populairste dag van de week voor een Springsteen-concert (8 keer).
• Het vaakst zag ik hem in Ahoy (4 keer), gevolgd door het Gelredome (3 keer).
• Niet helemaal toevallig zag ik hem dus ook het vaakst in Rotterdam (6 keer), gevolgd door Amsterdam, Arnhem, en New York (3 keer).
• In Nijmegen 22 juni 2013 speelden ze de meeste liedjes, 34. De kortste E Street Band-show was De Kuip 6 mei 2003, met slechts 22 liedjes, zelfs minder dan tijdens de beide Pinkpop-shows.
• The Promised Land zag ik 26 keer, vaker dan ieder ander nummer.
• Born To Run zag ik 24 keer en Badlands 23 keer. Ik zag ze bij alle 21 E Street Band-concerten en bij beide Other Band-concerten. En Born To Run ook nog op Broadway, het voorlopig allerlaatste nummer dat ik live zag.
• The Rising zag ik bij ieder concert sinds het uitkwam in 2002, behalve bij de 3 Seeger Sessions Band-concerten.
• Ik zag 209 unieke nummers. The Wish op Broadway was de laatste toevoeging aan dat lijstje.